Akureyri, "północna stolica" Islandii. Drugie co do wielkości miasto na wyspie, z własnym uniwersytetem. Otoczone górami o wysokości nawet 1500 m. Mieszkańcy są szczególnie dumni z ogrodu botanicznego Lystigarður Akureyrar, w którym, dzięki specyficznemu mikroklimatowi miasta, kilka kilometrów od koła podbiegunowego rosną rośliny z Nowej Zelandii, Hiszpanii czy Tanzanii, jak również typowe gatunki flory islandzkiej. Akureyri to świetne centrum wypadowe dla ornitologów, biologów, wulkanologów oraz zwykłych turystów. Można się stąd dostać na wysepkę Grímsey, najdalej na północ wysunięty kawałek Islandii, przecięty przez koło podbiegunowe.

Pierwszy przystanek tego dnia - Goðafoss (wodospad bogów). Nazwa pochodzi od bożków pogańskich, których posągi zostały wrzucone do wodospadu, kiedy Althing podjął decyzję o chrystianizacji Islandii. Wodospad nie jest może gigantyczny, ale bardzo malowniczy, niechętnie więc ruszyliśmy w dalszą drogę. Zahaczyliśmy o Dimmuborg, park krajobrazowy z niesamowitymi formacjami lawy porośniętej roślinnością. Następny punkt programu zobaczyliśmy z daleka - dymiące pole geotermalne Leirhnjúkur. Widoki bajkowe, niesamowite kolory, gra światła w pióropuszach pary... i smród zgniłych jaj. Siarkowodór, dla odmiany. Po inhalacji przy Leirhnjúkur dotarliśmy do wulkanu Krafla. W jego kalderze, mimo wielkiego ryzyka, wybudowano stację geotermalną, która wykorzystuje parę z wnętrza ziemi do produkcji energii elektrycznej (60 MW). Gdy przy pierwszej próbie odwiertów ciśnienie wyrzuciło sprzęt górniczy w powietrze, trzeba go było zbierać w promieniu kilku kilometrów.

A oto Dettifoss, największy i najgłośniejszy wodospad w Europie (nie mylić z najwyższym). Wysoki na 44 mm, szeroki na 100, przez próg przepływa około 200 m³ na sekundę(!). Niesamowity huk i poczucie maleńkości wobec potęgi natury... W drodze powrotnej zachwyciliśmy się jeszcze jeziorem Mývatn i wróciliśmy do Akureyri. To chyba koniec pierwszej części wyprawy...

tekst MT